گروه فرهنگی صابرنیوز؛ در سالهایی که مدیریت شهری با افتخار از توسعه فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی سخن میگوید و تقویمها مملو از همایشها، سمینارها و برنامههای پرهزینه است، یک سؤال اساسی بیپاسخ مانده است:
سهم حرمهای شهدای گمنام در این سیاستگذاری فرهنگی دقیقاً کجاست؟
واقعیت این است که حرمهای مطهر شهدای گمنام و خادمین افتخاری آنها، نهتنها در اولویت نیستند، بلکه عملاً به فراموشی سپرده شدهاند. مجموعههایی که میتوانستند قلب تپنده فرهنگ انقلاب باشند، امروز با کمترین امکانات، بیشترین مسئولیت را به دوش میکشند( آن هم بدون پشتیبانی جدی متولیان امر)
در میان انبوه نشستها و برنامههای نمایشی، حتی یک جلسه رسمی برای ارج نهادن به خادمین حرمهای شهدا دیده نمیشود. خادمینی که بدون حقوق، بدون عنوان و بدون تریبون، در حال انجام کاری هستند که بسیاری از نهادهای فرهنگی با بودجههای میلیاردی از انجام آن عاجزند: جذب مردم، ارتباط نسل جدید با شهدا و زنده نگه داشتن فرهنگ ایثار و شهادت است.
تناقض تلخ آنجاست که برخی موضوعات فرهنگی پرحاشیه، با سرعت، تبلیغ و هزینه پیگیری میشوند، اما وقتی نوبت به فرهنگ شهید و شهادت میرسد، همه چیز به حداقل ممکن تقلیل پیدا میکند؛ گویی این فرهنگ، اولویت دیروز بوده نه امروز!
این در حالی است که بر اساس مصوبه صریح هیئت دولت و وزارت کشور، کلیه امور عمرانی و نیازهای اجرایی مقبرههای شهدای گمنام در تهران بر عهده شهرداری و در شهرها بر عهده فرمانداریهاست. با وجود این الزام قانونی روشن، چرا خادمین این حرمها همچنان برای ابتداییترین امکانات، مجبور به خواهش، پیگیریهای فرسایشی و بعضاً کمکهای صدقهگونه هستند؟
سؤال مهمتر این است:
چرا برخلاف تأکیدات مکرر مقام معظم رهبری، هیچ بهرهبرداری جدی فرهنگی از این پایگاههای عظیم انجام نمیشود؟
چرا حرمهای شهدای گمنام، که میتوانند پایگاه دائمی فعالیتهای فرهنگی انقلاب باشند، به مکانی صرفاً نمادین و مناسبتی تقلیل یافتهاند؟
حضرت امام خمینی(ره) فرمودند:
«این مزارها و تربتهای پاک که اولیای خدا را در خود جای دادهاند، تا قیامت نیاز انسانها را برطرف میکنند.»
اما عملکرد برخی متولیان نشان میدهد که این باور عمیق، در حد یک جمله برای مناسبتها باقی مانده و در عمل، ارادهای برای حمایت ریشهای از این اماکن مقدس وجود ندارد.
امروز وقت تعارف نیست. اگر مدیریت فرهنگی کشور، شهرداریها و نهادهای مسئول، به فرهنگ شهید و شهادت باور دارند، باید این باور را در تصمیم، بودجه، برنامهریزی و اقدام میدانی نشان دهند؛ نه در شعار و بنرجلوه داده شود.
این چند صباح مسئولیت، فرصتی تکرارنشدنی است. بیتوجهی به حرمهای شهدای گمنام، نه فقط یک کوتاهی اداری، بلکه ضعف در پاسداشت میراث هویتی انقلاب اسلامی است؛ ضعفی که تاریخ درباره آن قضاوت خواهد کرد.
